26-6-14
Gisteren kreeg ik de vraag. "Hoe gaat het met jou?" De vraag kwam van iemand die ik al lange tijd niet had gezien, het was leuk om haar weer te zien en te voelen hoe het met haar is, In Real life ipv virtueel.
Terug naar de vraag. De automatische reactie op de vraag is dan dat ik ga checken hoe het eigenlijk met me is.
Hoe ik dat dan doe is mezelf vergelijken. vergelijken met hoe het was en hoe ik zou willen dat het is. Dat is hoe mijn mind werkt. kijken naar verleden en toekomst. Het doet dat simpelweg omdat het niet anders kan. Er is echter één probleem: Ik leef niet in het verleden, ik leef niet in de toekomst (ook al is een groot deel van mijn zelfheid er wel mee bezig op grotere schaal) Ik leef in het nu. Dat is een perceptie die niet te vergelijken is en dus raakt het ego een beetje in de war, het wil een bevredigend antwoord geven. Omdat ik slechts kan uitspreken wat voor mij waar is en niet een verzonnen verhaal verzin ga ik dus naar het voelen. Ik voelde me goed, happy, vond het leuk om even aan tafel te zitten met haar en met mijn dochter. Gezondheid is goed natuurlijk, al kan het op sommige punten wel wat aangepast worden, ik ben ook een mens met mijn uitdagingen zeg maar. Ik ben rustig, ontspannen, stress is iets van ooit of met naarschoolbrengtijd, in ieder geval niet nu.
Wat men vaak wil horen is met welke dingen je dan bezig bent, welke dingen ik doe. Op dat moment was ik thee aan het drinken met een vriendin en dus was alles goed.
"Goed, wel lekker, eigenlijk wel heel lekker" was dus het juiste antwoord.
En dat allemaal in nog geen 3 seconden.. Hihihi.
Vervolgens gebeurde er iets vreemds. Het antwoord was niet voldoende want de mind wilde nog iets zeggen. Het zei "Er is weinig beweging op dit moment".
Dat vond ik vreemd want het was helemaal niet van toepassing, het was alsof er iets "negatiefs" gezegd moest worden en er niets gevonden kon worden op dat moment dus ging het op zoek naar iets wat nog speelde van oud oordeel. Die beweging die mist is beweging van buiten. zichtbare beweging van buiten. Momenteel is mijn leven in het teken van huis, kinderen en een veilige, rustige omgeving hebben waarin ze zich goed en op hun eigen wijze kunnen vormen, hun eigen richting kunnen nemen. En dat doe ik op mijn manier, dingen doen op intuïtieve wijze, in het moment.
Mijn beweging, de dingen waar ik me grotendeels mee bezig houdt zijn ontwikkelingen in mijzelf, en op ander vlak ook hoe ik de wereld zie. In het niet-fysieke deel dat er ook is maar waar niet iedereen vertrouwen in heeft dat het er is en niet weet hoe er mee om te gaan. Het is niet aanwijsbaar (als je het niet zelf ervaart wat zo is met verreweg het grootste gedeelte van de bevolking) en wordt dus als zodanig gezien als er niet toe doende. Nou kan ik hier gerust vertellen dat het er zeer zeker toe doet wat er gebeurt op de niet-fysieke vlakken, sterker nog het doet er zoveel toe dat dat er veel meer toe doet dan wat er op het fysieke vlak gebeurt. Het is dus juist andersom. Wat daar gebeurd heeft als vervolg wat er op het fysieke vlak gebeurd. Ze zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Dat maakt het werken op dat vlak nou juist zo leuk. Want om eerlijk te zijn, dat is mijn werk momenteel, zo ervaar ik het ook en het geeft me enorme voldoening, vervult me van vreugde te zien wat voor uitwerking het heeft op de fysieke wereld die ik zie als ik ga kijken. Uiterlijk veranderd er echter niet veel dus er lijkt geen beweging te zijn, enkel rust.. En dat is voor veel mensen raar.. Hoe kun je nou zo rustig blijven? Dat is omdat ik hier ben.. En nu.. Ook..
Dus ik groei, al is het niet altijd te zien. Het is wel te zien in mijn kinderen overigens. De rust die ik ben straalt ook af naar hun en zij groeien dan ook vooral intern. In vertrouwen. Ieder op zijn manier. ❤️
